ευκατάπτωτος

εὐκατάπτωτος, -ον (Α)

1. αυτός που καταπίπτει, που καταρρέει εύκολα

2. το ουδ. ως ουσ. τὸ εὐκατάπτωτον

το να καταπίπτει κάτι εύκολα («δεῑξαι αὐτῶν τὸ εὐκατάπτωτον», Ιωάνν. Χρυσ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -κατα-πτωτος (< κατα-πίπτω), πρβλ. α-κατά-πτωτος].